Ήταν 28 Οκτωβρίου 1940.Ελληνοαλβανικά σύνορα.Ώρα 5η πρωινή.Η ιταλική σφαίρα βρίσκει τον στόχο της:Ο στρατιώτης Βασίλειος Τσιαβαλιάρης ήταν ο πρώτος πεσών του Ελληνικού Έπους.Η σάλπιγγα έδινε το σύνθημα της μάχης ως ένα προσκλητήριο στον υπέρτατον αγώνα για την Ελευθερία.Πίσω από τά σκόπευτρα μέ τό δάκτυλο στήν σκανδάλη οι φρουροί τών προκεχωρημένων φυλακίων προσπαθούσαν νά διαπεράσουν τό σκοτάδι.
Απέναντι σέ απόστασι λίγων μέτρων, ο εχθρός μόλις είχε αρχίσει τήν επίθεση του.Προτού ακόμη εκπνεύσει τό τελεσίγραφό τους, οι Ιταλοί είχαν εξαπολύσει τίς ταξιαρχίες τους καί οι πρώτες σφαίρες έσκιζαν τήν νυκτερινή σιωπή πάνω στά βουνά τής Ηπείρου.
Εκεί, στήν γραμμή τών συνόρων σέ ένα απομακρυσμένο φυλάκιο, έπεφτε νεκρός ο πρώτος Έλληνας στρατιώτης, ο Βασίλειος Τσιαβαλιάρης.Ένας φαντάρος πού έτυχε νά κάνη τήν πρωινή σκοπιά.Χωρίς ποτέ νά γίνει ήρωας, χωρίς ποτέ νά βγή από τήν ανωνυμία.Σύμφωνα μέ μαρτυρίες, οι τελευταίες λέξεις τού Έλληνα φαντάρου ήταν «τί θ’ απογίνουν τά παιδιά μου;».
