Καφέ Αμάν

Το Καφέ Αμάν ήταν είδος λαϊκού καφενείου της προπολεμικής Ελλάδας μέσα στο οποίο δύο ή τρεις τραγουδιστές, οι επωνομαζόμενοι αμανετζήδες,αυτοσχεδίαζαν λέγοντας στίχους,συχνά στη μορφή του διαλόγου μεταξύ τους, πάντα σε ελεύθερο ρυθμό και μελωδία.

Χαρακτηριστικό ήταν το επαναλαμβανόμενο επιφώνημα "αμάν, αμάν" που προσπαθούσαν με αυτό οι τραγουδιστές να κερδίσουν χρόνο για ν` αυτοσχεδιάσουν καινούργιους στίχους.
Τα τραγούδια αυτά λέγονταν Αμανέδες ή Αμάνι.
Μια από τις παλιότερες μορφές αυτών των τραγουδιών ο αμανές, ήταν ακριβώς αυτό το ημι-αυτοσχέδιο τραγούδι που χαρακτηριζόταν από τη διασπορά ανάμεσα στους στίχους μεγάλων μελισμάτων πάνω στη λέξη αμάν και που ως επί το πλείστον ήταν καταθλιπτικού περιεχομένου.

Σε αντιδιαστολή αυτού του τύπου των καφενείων ήταν τα γνωστά πολυτελείας καφενεία
"Καφέ Σαντάν" όπου ακόμη και μικροί θίασοι παρουσίαζαν πλούσιο καλλιτεχνικό πρόγραμμα.
Οι ρίζες του ρεμπέτικου τραγουδιού μπορούν να αναζητηθούν αφενός στη μουσική των παραλίων της Μικράς Ασίας και της Κωνσταντινούπολης, αφετέρου σε τραγούδια των φυλακών, η ύπαρξη των οποίων αναφέρεται από τα μέσα του 19ου αιώνα.. .
Μόνο σε πόλεις υπήρξαν Καφέ Αμάν και αποτέλεσαν ένα από τα λίκνα του ρεμπέτικου,μαζί με την φυλακή,την ταβέρνα και τον τεκέ.
Μεγίστη η συμβολή του Καφέ Αμάν στη διαμόρφωση και διάδοση του ρεμπέτικου τραγουδιού.
Κυριάρχησαν από το 1900 έως το 1930.
Χαρακτηριστικά τους, το πάλκο, τα όργανα, η τραγουδίστρια, οι χοροί και φυσικά η κατανάλωση αλκοόλ.
Οι τραγουδίστριες του Καφέ Αμάν ήταν Πολίτικης ή Σμυρναίϊκης καταγωγής.
Οι Σμυρνιοί προτιμούσαν τους αμανέδες.
Με την δημιουργία των Καφέ Αμάν άλλαξε μορφή ο επαγγελματισμός των μουσικών, που από γυρολόγοι μετατράπηκαν σε μόνιμους (τουλάχιστον για μια χειμερινή ή θερινή περίοδο μουσικούς).