Δεν υπάρχουν απαγορευμένες συζητήσεις

«Οι λέξεις είναι το φρούριο που προφυλάσσει από την κτηνωδία.
Όταν δεν γνωρίζουμε, όταν δεν µπορούµε να εκφραστούµε, όταν χειριζόμαστε τα πράγµατα κατά προσέγγιση, όπως κάνουν πολλοί νέοι σήµερα, όταν τα λόγια δεν είναι αρκετά για να ακουστούν, όταν ο λόγος δεν είναι επεξεργασμένος επειδή η σκέψη είναι ασαφής, τότε δε µένει παρά η γροθιά, το ξύλο, η τυφλή βία».
H διαπίστωση ανήκει στην αείμνηστη ελληνίστρια και ακαδημαϊκό Ζακλίν ντε Ρομιγί, η οποία πάλεψε όσο λίγοι για τη διάδοση των ανθρωπιστικών αξιών της κλασσικής αρχαιότητας.

Εξηγεί νομίζω σε ένα μεγάλο βαθμό το γιατί ένα μεγάλο μέρος της νεολαίας, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έλκεται σήμερα από τη βία.Η ασάφεια στη σκέψη, οι λέξεις που έχασαν το νόημά τους από τη δημαγωγική χρήση τους, η αίσθηση πως δεν ακούγεται η φωνή τους, κάνουν όλο και πιο εύκολη την προσφυγή στη βία.
Έγραψα προχθές ένα άρθρο για τους συλληφθέντες επίδοξους ληστές και τρομοκράτες της Κοζάνης. Υποστήριξα ξεκάθαρα την άποψη πως όταν παίρνεις πρώτος το καλάζνικωφ και περνάς την κόκκινη γραμμή της νομιμότητας, είναι τουλάχιστον υποκριτικό να ζητάς μετά να τη σεβαστούν οι άλλοι απέναντί σου.
Διάβασα με πολύ ενδιαφέρον τα σχόλια που έγιναν τόσο στο blog όσο και στο facebook Σέβομαι κάθε άποψη.Ακόμα κι αυτή που λέει πως στους τρομοκράτες πρέπει να λέμε «γεια στα χέρια σας». Δυστυχώς σε αυτή τη χώρα μπερδεύουμε ακόμη τον σεβασμό με τη συμφωνία.
Αν σεβόμαστε μόνο αυτό με το οποίο συμφωνούμε, τότε αφήνουμε χώρο στη βία και αυτό θα το βρούμε μπροστά μας.
Έγραψα λοιπόν απαντώντας σε κάποια σχόλια πως περιμένω άρθρα με επιχειρήματα, επώνυμη υπογραφή και φωτογραφία του υπογράφοντος.
Το επαναλαμβάνω και με αυτό το άρθρο, ακριβώς γιατί πιστεύω πραγματικά πως δεν υπάρχουν απαγορευμένες συζητήσεις.
Το σημαντικό είναι η κατάθεση γνώσης και ψυχής.
Η πρόσκληση λοιπόν είναι διαρκής καθώς το blog αυτό δημιουργήθηκε ακριβώς για να είναι φιλόξενο σε κάθε άποψη που γράφεται με προσπάθεια σκέψης και συναίσθηση ευθύνης, ανεξάρτητα από το εάν το περιεχόμενό του συμφωνεί με τη δική μου άποψη ή της υπόλοιπης συντακτικής ομάδας.
Δεν είμαστε ούτε μέσο των «νταβατζήδων», ούτε παραδημοσιογραφικό «μαγαζί» για εκβιασμούς και ξεκαθαρίσματα λογαριασμών.
Εδώ λοιπόν, όλα στον καθαρό διάλογο.
Ο τετριμμένος λόγος του πολιτικού συστήματος λέει συνήθως «όλα στο φως».
Προσωπικά πιστεύω στο «όλα σε διάλογο». Τα περί δικαιωμάτων και δημοκρατίας έχουν ως προϋπόθεση κάτι πολύ πιο στοιχειώδες αλλά και πολύ πιο δύσκολο. Να μάθουμε να συζητάμε. Ελεύθερα, χωρίς προκαταλήψεις και χωρίς (αυτο)λογοκρισία.
Είναι το πιο αποτελεσματικό ανάχωμα και στη βία και στη βλακεία.
ΥΓ: Οι παράλληλοι μονόλογοι ανθρώπων που πίστευαν πως έχουν σε όλα δίκιο, έφεραν την Ελλάδα στη θέση που την έφεραν. Σκεφτείτε το κι έτσι…. Είναι αυτό που συμβαίνει και στο ελληνικό twitter και για αυτό προβλέπω πως θα χάσει γρήγορα τη δύναμη και τη γοητεία του.
ΠΗΓΗ. rizopoulospost.com