Ο αποχαιρετισμός της εθνικής από το Ευρωμπάσκετ έγινε με τον τρόπο που άξιζε σε ολόκληρη την πορεία της.
Δραματικός και ανατρεπτικός!
Με ήττα από την Κροατία στις παρατάσεις και με τη νίκη που περιμέναμε της Ιταλίας επί της Ισπανίας, πάλι στην παράταση, “δώρον άδωρο”.
Άλλη παράταση (ζωής) δεν υπήρχε.
Επιστροφή στα πάτρια εδάφη, με το κεφάλι στο πάτωμα, τα αφτιά κατεβασμένα και τον Τρινκιέρι μόνο και…τρινκιέρημο στη σκληρή κριτική.
Δεν είναι, όμως, έτσι.
Ο Ιταλός αποδείχτηκε κατώτερος των προσδοκιών και της ομάδας που ανέλαβε να κοουτσάρει. Έκανε πολλά λάθη και έμοιαζε πολλές φορές χαμένος στο διάστημα, ενώ λοιδορήθηκε αδίκως και φτηνιάρικα από διάφορους παρλαπίπες, λόγω της εξωτερικής του εμφάνισης.
Για την αποτυχία (που αρχίζει να γίνεται συνήθεια για την εθνική μπάσκετ) δεν μπορεί να φταίει μόνον ένας.
Ευθύνες έχει και η διοίκηση της Ομοσπονδίας για τις επιλογές της και τους χειρισμούς της σε διάφορα θέματα.
Ευθύνες έχουν οι παίκτες που ήταν στη Σλοβενία, διότι δεν μπόρεσαν να έχουν μια σταθερή απόδοση, σε κάποια ματς είχαν ψυχή τρομαγμένης γάτας, ευστοχία μεθυσμένου μύωπα και άλμα φρεσκοφαγωμένου ελέφαντα για τα ριμπάουντ.
Ήταν, όμως εκεί και έκαναν όσα έκαναν, τα μεγάλα ματς (με την Ισπανία) και τα μεγάλα λάθη (με την Φινλανδία)
Ευθύνες έχουν οι παίκτες που ΔΕΝ ήταν στη Σλοβενία.
Ο Καλάθης, ο Κουφός, ο Διαμαντίδης, ο Σχορτσιανίτης και όποιος, δικαιολογημένα ή «δικαιολογημένα», αρνείται των εθνικών υπηρεσιών.
Αλλά όταν τα βρίσκεις, τα κάνεις…
Ευθύνες έχουν και όλοι όσοι (ημών συμπεριλαμβανομένων) έσπευσαν να απονείμουν το χρυσό μετάλλιο από τις πρώτες νίκες του τουρνουά.
Την είδαμε αλλιώς την ομάδα, δεν περιμέναμε τόσο απότομη προσγείωση.
Κυρίως, βέβαια, όσοι την έχρισαν εκπρόσωπο μιας ολόκληρης χώρας όχι σε αθλητικό επίπεδο αλλά ως «σημαία αντίστασης» του έθνους στα δεινά που περνάει.
Υπερβολές που πληρώθηκαν τόσο όσο και τα αναθέματα, σε βάρος μιας ομάδας που έχει ταλέντο και επιθυμία διάκρισης έστω κι αν δεν τα καταφέρνει.
Είναι μια ευκαιρία, αυτή η νέα αποτυχία, για ένα γενικότερο restart όσον αφορά στην εθνική ομάδα μπάσκετ.
Σε όλους τους τομείς, με πιο εύκολο και άμεσο την αντικατάσταση του ανεπαρκούς προπονητή.
Ωστόσο, ο Τρινκιέρι είναι το δέντρο, όχι το δάσος…
ΠΗΓΗ.rizopoulospost.com
Δραματικός και ανατρεπτικός!Με ήττα από την Κροατία στις παρατάσεις και με τη νίκη που περιμέναμε της Ιταλίας επί της Ισπανίας, πάλι στην παράταση, “δώρον άδωρο”.
Άλλη παράταση (ζωής) δεν υπήρχε.
Επιστροφή στα πάτρια εδάφη, με το κεφάλι στο πάτωμα, τα αφτιά κατεβασμένα και τον Τρινκιέρι μόνο και…τρινκιέρημο στη σκληρή κριτική.
Δεν είναι, όμως, έτσι.
Ο Ιταλός αποδείχτηκε κατώτερος των προσδοκιών και της ομάδας που ανέλαβε να κοουτσάρει. Έκανε πολλά λάθη και έμοιαζε πολλές φορές χαμένος στο διάστημα, ενώ λοιδορήθηκε αδίκως και φτηνιάρικα από διάφορους παρλαπίπες, λόγω της εξωτερικής του εμφάνισης.
Για την αποτυχία (που αρχίζει να γίνεται συνήθεια για την εθνική μπάσκετ) δεν μπορεί να φταίει μόνον ένας.
Ευθύνες έχει και η διοίκηση της Ομοσπονδίας για τις επιλογές της και τους χειρισμούς της σε διάφορα θέματα.
Ευθύνες έχουν οι παίκτες που ήταν στη Σλοβενία, διότι δεν μπόρεσαν να έχουν μια σταθερή απόδοση, σε κάποια ματς είχαν ψυχή τρομαγμένης γάτας, ευστοχία μεθυσμένου μύωπα και άλμα φρεσκοφαγωμένου ελέφαντα για τα ριμπάουντ.
Ήταν, όμως εκεί και έκαναν όσα έκαναν, τα μεγάλα ματς (με την Ισπανία) και τα μεγάλα λάθη (με την Φινλανδία)
Ευθύνες έχουν οι παίκτες που ΔΕΝ ήταν στη Σλοβενία.
Ο Καλάθης, ο Κουφός, ο Διαμαντίδης, ο Σχορτσιανίτης και όποιος, δικαιολογημένα ή «δικαιολογημένα», αρνείται των εθνικών υπηρεσιών.
Αλλά όταν τα βρίσκεις, τα κάνεις…
Ευθύνες έχουν και όλοι όσοι (ημών συμπεριλαμβανομένων) έσπευσαν να απονείμουν το χρυσό μετάλλιο από τις πρώτες νίκες του τουρνουά.
Την είδαμε αλλιώς την ομάδα, δεν περιμέναμε τόσο απότομη προσγείωση.
Κυρίως, βέβαια, όσοι την έχρισαν εκπρόσωπο μιας ολόκληρης χώρας όχι σε αθλητικό επίπεδο αλλά ως «σημαία αντίστασης» του έθνους στα δεινά που περνάει.
Υπερβολές που πληρώθηκαν τόσο όσο και τα αναθέματα, σε βάρος μιας ομάδας που έχει ταλέντο και επιθυμία διάκρισης έστω κι αν δεν τα καταφέρνει.
Είναι μια ευκαιρία, αυτή η νέα αποτυχία, για ένα γενικότερο restart όσον αφορά στην εθνική ομάδα μπάσκετ.
Σε όλους τους τομείς, με πιο εύκολο και άμεσο την αντικατάσταση του ανεπαρκούς προπονητή.
Ωστόσο, ο Τρινκιέρι είναι το δέντρο, όχι το δάσος…
ΠΗΓΗ.rizopoulospost.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου