Όποιος στο σχολείο έριχνε που και που καμιά ματιά στο βιβλίο της νεοελληνικής ιστορίας έχει κάθε λόγο να είναι ανήσυχος στις σημερινές ταραγμένες ημέρες.
Το ιστορικό παρελθόν μας – ακόμα και μεσούσης της επανάστασης του 1821 – είναι γεμάτο με διχασμούς, εμφυλίους, πολιτικές δολοφονίες, προβοκάτσιες, τρομοκρατία των απλών ανθρώπων.
Αν σταθεί κανείς πάνω απ’ όλες αυτές τις ιστορικές περιπτώσεις θα διαπιστώσει πως πάντα υπήρχε κάποιο σχέδιο.
Τίποτα δεν γινόταν τυχαία και τίποτα δεν ήταν «ατύχημα».
Όλα τα δραματικά περιστατικά που πλήγωσαν αυτόν τον τόπο είχαν μια κάποια «λογική», με την έννοια πως εξυπηρετούσαν κάθε φορά συγκεκριμένες δυνάμεις και συγκεκριμένα συμφέροντα.
Είτε μόνος του ξένος δάχτυλος των εκάστοτε Μεγάλων Δυνάμεων, είτε σε συνεργασία με εγχώριους πρόθυμους υποστηρικτές, όπλιζε τα ελληνικά χέρια και τα έστρεφε ενάντια σε άλλους Έλληνες.
Είναι ενδιαφέρον επίσης πως σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις η ιαχή που ακουγόταν ήταν η ίδια: Προδότες!
Η μία πλευρά κατηγορούσε την άλλη για «προδοσία», οι μεν στρέφονταν κατά των δε αποκαλώντας τους…. προδότες!
Πολλοί έχουν πει πως ο διχασμός και οι εύκολες κατηγορίες περί προδοσίας είναι στο εθνικό μας DNA.
Οι πόλεις – κράτη της αρχαίας Ελλάδας βρίσκονταν σε έναν διαρκή εμφύλιο σπαραγμό και ενώνονταν μόνο μπροστά στον εξωτερικό κίνδυνο των Περσών.
Και όχι πάντα. Και όχι πάντα όλοι.
Tην ίδια στιγμή κάθε τρεις και λίγο κάποιος εξοστρακιζόταν ή έχανε τη ζωή του σαν …προδότης.
Σήμερα αν βάλετε τη λέξη «προδοσία» στην αναζήτηση του Google θα σας δώσει 2.110.000 αποτελέσματα.
Είναι μια εύστοχη παρατήρηση που κάνει στο blog του ο Γιάννης Παπαϊωάννου.
Αυτό δείχνει πως διαμορφώνεται μια κοινωνική ψυχολογία για να επαναλάβουμε τον χειρότερο εαυτό μας.
Οι μέρες είναι πονηρές.
Εύκολα στήνονται και οι προβοκάτσιες και οι συγκρούσεις που μπορούν να βάλουν φωτιά μεγάλη, βρίσκοντας προσάναμμα στον συσσωρευμένο κοινωνικό θυμό.
Το λιγότερο λοιπόν που έχουμε να κάνουμε, στο βαθμό που πράγματι νοιαζόμαστε για αυτόν τον τόπο, είναι να τελειώνουμε με τους ….προδότες.
Να σταματήσει αυτή η εύκολη καταγγελία περί προδοσίας και προδοτών.
Δεν υπάρχουν δύο άκρα.
Υπάρχουν ακραίες τακτικές που ακολουθούνται για την εξυπηρέτηση κομματικών σκοπιμοτήτων.
Κι αυτό αφορά οριζόντια το κομματικό φάσμα.
Και η συγκυβέρνηση φτάνει σε ακρότητες και η αξιωματική αντιπολίτευση καταφεύγει σε ακρότητες και τα λοιπά κόμματα κάνουν το ίδιο.
Διαπαιδαγωγούν τα ακροατήριά τους με εκφράσεις μίσους και απολυτότητας.
Αν λοιπόν κάτι πρέπει να τελειώσει εδώ και τώρα είναι η ακρότητα ως μέθοδος άσκησης της πολιτικής.
Απ’ όλους.
Διότι όλοι μετέρχονται ακροτήτων, τη στιγμή που όλοι γνωρίζουν πως η δημοκρατία είναι το πολίτευμα της μεσότητας.
Αλλιώς δεν υπάρχει δημοκρατία.
Ή θα επαναφέρουμε τον ορθό λόγο στην πολιτική ή θα αφεθούμε στη δίνη του θυμικού για να επαναλάβουμε ό,τι πιστεύαμε μέχρι πρότινος πως έχουμε ξεπεράσει οριστικά ως έθνος και ως λαός. Κι αυτή θα είναι η μεγαλύτερη προδοσία από συστάσεως του νέου ελληνικού κράτους.
ΠΗΓΗ.rizopoulospost.com
Το ιστορικό παρελθόν μας – ακόμα και μεσούσης της επανάστασης του 1821 – είναι γεμάτο με διχασμούς, εμφυλίους, πολιτικές δολοφονίες, προβοκάτσιες, τρομοκρατία των απλών ανθρώπων.Αν σταθεί κανείς πάνω απ’ όλες αυτές τις ιστορικές περιπτώσεις θα διαπιστώσει πως πάντα υπήρχε κάποιο σχέδιο.
Τίποτα δεν γινόταν τυχαία και τίποτα δεν ήταν «ατύχημα».
Όλα τα δραματικά περιστατικά που πλήγωσαν αυτόν τον τόπο είχαν μια κάποια «λογική», με την έννοια πως εξυπηρετούσαν κάθε φορά συγκεκριμένες δυνάμεις και συγκεκριμένα συμφέροντα.
Είτε μόνος του ξένος δάχτυλος των εκάστοτε Μεγάλων Δυνάμεων, είτε σε συνεργασία με εγχώριους πρόθυμους υποστηρικτές, όπλιζε τα ελληνικά χέρια και τα έστρεφε ενάντια σε άλλους Έλληνες.
Είναι ενδιαφέρον επίσης πως σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις η ιαχή που ακουγόταν ήταν η ίδια: Προδότες!
Η μία πλευρά κατηγορούσε την άλλη για «προδοσία», οι μεν στρέφονταν κατά των δε αποκαλώντας τους…. προδότες!
Πολλοί έχουν πει πως ο διχασμός και οι εύκολες κατηγορίες περί προδοσίας είναι στο εθνικό μας DNA.
Οι πόλεις – κράτη της αρχαίας Ελλάδας βρίσκονταν σε έναν διαρκή εμφύλιο σπαραγμό και ενώνονταν μόνο μπροστά στον εξωτερικό κίνδυνο των Περσών.
Και όχι πάντα. Και όχι πάντα όλοι.
Tην ίδια στιγμή κάθε τρεις και λίγο κάποιος εξοστρακιζόταν ή έχανε τη ζωή του σαν …προδότης.
Σήμερα αν βάλετε τη λέξη «προδοσία» στην αναζήτηση του Google θα σας δώσει 2.110.000 αποτελέσματα.
Είναι μια εύστοχη παρατήρηση που κάνει στο blog του ο Γιάννης Παπαϊωάννου.
Αυτό δείχνει πως διαμορφώνεται μια κοινωνική ψυχολογία για να επαναλάβουμε τον χειρότερο εαυτό μας.
Οι μέρες είναι πονηρές.
Εύκολα στήνονται και οι προβοκάτσιες και οι συγκρούσεις που μπορούν να βάλουν φωτιά μεγάλη, βρίσκοντας προσάναμμα στον συσσωρευμένο κοινωνικό θυμό.
Το λιγότερο λοιπόν που έχουμε να κάνουμε, στο βαθμό που πράγματι νοιαζόμαστε για αυτόν τον τόπο, είναι να τελειώνουμε με τους ….προδότες.
Να σταματήσει αυτή η εύκολη καταγγελία περί προδοσίας και προδοτών.
Δεν υπάρχουν δύο άκρα.
Υπάρχουν ακραίες τακτικές που ακολουθούνται για την εξυπηρέτηση κομματικών σκοπιμοτήτων.
Κι αυτό αφορά οριζόντια το κομματικό φάσμα.
Και η συγκυβέρνηση φτάνει σε ακρότητες και η αξιωματική αντιπολίτευση καταφεύγει σε ακρότητες και τα λοιπά κόμματα κάνουν το ίδιο.
Διαπαιδαγωγούν τα ακροατήριά τους με εκφράσεις μίσους και απολυτότητας.
Αν λοιπόν κάτι πρέπει να τελειώσει εδώ και τώρα είναι η ακρότητα ως μέθοδος άσκησης της πολιτικής.
Απ’ όλους.
Διότι όλοι μετέρχονται ακροτήτων, τη στιγμή που όλοι γνωρίζουν πως η δημοκρατία είναι το πολίτευμα της μεσότητας.
Αλλιώς δεν υπάρχει δημοκρατία.
Ή θα επαναφέρουμε τον ορθό λόγο στην πολιτική ή θα αφεθούμε στη δίνη του θυμικού για να επαναλάβουμε ό,τι πιστεύαμε μέχρι πρότινος πως έχουμε ξεπεράσει οριστικά ως έθνος και ως λαός. Κι αυτή θα είναι η μεγαλύτερη προδοσία από συστάσεως του νέου ελληνικού κράτους.
ΠΗΓΗ.rizopoulospost.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου