Η ευρηματικότητά τους είναι αληθινά ανεξάντλητη.
Ο Γιάννης Ιωαννίδης λέει πως θα εγκαταλείψει την πολιτική «για να επιστρέψει στη μεγάλη του αγάπη, τον αθλητισμό».
Στον οποίο, βέβαια, δεν έχει βρει ακόμη θέση, αλλά μια και στη Βουλή τα έδρανα μοιάζουν να είναι ήδη πιασμένα, η επιστροφή στους πάγκους δείχνει καλή ιδέα.
Η Μαρία Ρεπούση, πάλι, θέλει να κάνει «ένα μικρό διάλειμμα» απ’ τη Βουλή γιατί «δεν ήταν και δεν θα γίνει επαγγελματίας της πολιτικής» – καμία σχέση δεν έχει το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τελευταία στιγμή τής έκλεισε την πόρτα.
Και ο Απόστολος Κακλαμάνης λέει πως δεν θα είναι υποψήφιος σ’ αυτές τις εκλογές, όχι γιατί κινδυνεύει να μη βρει ούτε την ψήφο του στην κάλπη, αλλά επειδή δεν είναι δίκαιο να πάρει θέση στον «εμφύλιο» των Βενιζελικών με τους Παπανδρεϊκούς.
Φυσικά, υπάρχουν κι εκείνοι που βιώνουν σιωπηλά τον μικρό τους εφιάλτη στον δρόμο προς την κάλπη.
Οπως ο Βύρων Πολύδωρας, που μια στιγμή πριν τρυπώσει στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας των ΑΝΕΛ, τον πήρε ο προεκλογικός στρατηγός άνεμος και τον πέταξε στην κούτα με τα αποχρωματισμένα γαλάζια υλικά, μαζί με τον Παναγιώτη Ψωμιάδη.
Κι αν κανείς απ’ τους δύο πρώην νεοδημοκράτες δεν θέλησε να εξηγήσει πώς βρέθηκε στα... πιτς του κοινοβουλευτισμού, οι Πασόκοι συνάδελφοί τους ανέλαβαν να καλύψουν το κενό.
Η Αννα Διαμαντοπούλου, ας πούμε, δεν θα πολιτευτεί γιατί παρατηρεί τον «κατακερματισμό της Αριστεράς, που θυμίζει τη δεκαετία του ’50», και είναι απογοητευμένη απ’ τους «σημερινούς σχηματισμούς».
Περιέργως, δεν λέει τίποτε για τους σχηματισμούς που έκανε ερήμην της ο Γ. Φλωρίδης, με τον οποίο μήνες τώρα ετοίμαζαν νέο πολιτικό φορέα, αλλά εκείνος τελευταία στιγμή έστριψε σαν το F16 και χώθηκε πρώτος στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ.
Σε κάθε περίπτωση, το αποτέλεσμα παραμένει ίδιο: η κ. Διαμαντοπούλου ξέμεινε στο καλντερίμι του σοσιαλισμού μαζί με τον Δ. Ρέππα και τον Χ. Καστανίδη, που λένε πως κι εκείνοι αποφάσισαν να μην πολιτευθούν ξανά, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά για να μη νομίσει ο κόσμος ότι θέλουν να ξαναγίνουν υπουργοί!
Οσο αλλόκοτο κι αν ακούγεται, ο μεν Χ. Καστανίδης δηλώνει πως δεν βρήκε ψηφοδέλτιο να τον χωρέσει γιατί «η στήριξή μου στον Γιώργο Παπανδρέου δεν συνδέεται με την κατοχή αξιωμάτων», ο δε Δ. Ρέππας λέει πως αποσύρθηκε γιατί «οφείλουμε να πείσουμε ότι δεν συμμετέχουμε στα κοινά για την κατάληψη θώκων».
Κι έτσι, ο ψηφοφόρος όχι μόνο καλείται να αποχωριστεί ύστερα από δεκαετίες τους αγαπημένους του παλαιοπασόκους, αλλά μαζί τους θα χάσει και τις νεότερες φυσιογνωμίες του κοινοβουλευτισμού. Οπως η Χρ. Γιαταγάνα, ο Π. Μελάς και ο Β. Καπερνάρος, που έσπασε και το μικρό του δαχτυλάκι χτυπώντας το χέρι στο έδρανο.
Ειδική μνεία, όμως, θα πρέπει να γίνει και σε μια άλλη κατηγορία αναχωρητών βουλευτών: είναι οι άνθρωποι που λένε πως φεύγουν απ’ τη Βουλή κάθε που μοιάζουν τα πράγματα να σκουραίνουν, αλλά ξαναγυρνούν όταν δουν φως στο κομματικό παράθυρο.
Οπως, ας πούμε ο Α. Σπηλιωτόπουλος.
Ενα χρόνο πριν, ορκιζόταν πως θα εγκατέλειπε την πολιτική αν δεν κέρδιζε τον Δήμο Αθηναίων, αλλά στο ενδιάμεσο κάπως καθυστέρησε, και κατέληξε τώρα, οκτώ μήνες αργότερα, να ανακοινώσει πως μπαίνει στο τρένο της μεγάλης κοινοβουλευτικής φυγής.
Ή όπως ο ρέκορντμαν της κατηγορίας, ο Προκόπης Παυλόπουλος.
Που σε αυτές τις εκλογές εγκαταλείπει την πολιτική για τέταρτη συνεχόμενη φορά!
Ηδη απ’ το 1996, επί Μ. Εβερτ, ο κ. Παυλόπουλος έλεγε πως «άμα φύγει ο Μιλτιάδης θα γυρίσω κι εγώ στο πανεπιστήμιο...», ενώ την ίδια ατάκα τη λάνσαρε και σε παραλλαγή «άμα φύγει ο Καραμανλής...» το 2009.
Καθώς όμως όλοι έφευγαν κι εκείνος έμενε, πέρασε το 2009, πέρασε και το 2012, και τώρα με βλέμμα μελαγχολικό, ο Π. Παυλόπουλος μάς λέει πως φεύγει ξανά.
Αυτή τη φορά, μάλιστα, αποχωρεί επειδή θέλει «να αφήσει χώρο στους νεότερους ανθρώπους». Ομως παρότι φεύγει για πάντα, προειδοποιεί πως δεν καταθέτει την κομματική του ταυτότητα, ούτε και έχει σταματήσει να ενδιαφέρεται για τα κοινά.
Οπότε, όλα δείχνουν πως ισχύει αυτό που έλεγε ο κακός στον Αστυνόμο Σαΐνη στο τέλος κάθε επεισοδίου: «Φεύγω...αλλά μόνο μέχρι την επόμενη φορά!»
ΠΗΓΗ.eirinika.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου