Στο βαθμό που η αυριανή Σύνοδος Κορυφής αποδειχθεί επί της ουσίας μια «τρύπα στο νερό»,η Ελλάδα θα ανεβαίνει «σεμνά και ταπεινά» τα σκαλοπάτια του ευρωπαϊκού βωμού, στο ρόλο της «Ιφιγένειας».
Δυστυχώς στο σενάριο αυτό, όλο το ελληνικό πολιτικό σύστημα – πλην Λεβέντη και ΚΚΕ – έχει βάλει από το απόγευμα της Παρασκευής την υπογραφή του και όλο το υπόλοιπο «στόρι» είναι πλέον το πως θα επιβραδύνουμε την «ώρα και τη στιγμή» της τελετουργικής «θυσίας».
Εν τω μεταξύ, θα ελπίζουμε πάντα σε ένα θαύμα…
Υπό αυτές τις συνθήκες, το λιγότερο θα ήταν ο καθένας να κάνει σωστά τη δουλειά του.
Πράγμα που σημαίνει πως η πολιτική ηγεσία μιας χώρας σε τέτοιες συνθήκες, δεν θα πρέπει να παίζει το ρόλο του τηλεοπτικού σχολιαστή. Για να δικαιολογεί τον ηγετικό ρόλο της και να επιτελεί την αποστολή της, η πολιτική θα πρέπει να ηγείται της πραγματικότητας και όχι να άγεται από αυτήν. Αν δεν μπορεί η πολιτική να ηγηθεί, τότε «κάνουν παιχνίδι» δυνάμεις που στερούνται της παραμικρής δημοκρατικής νομιμοποίησης. Αλλά αυτό είναι ευθύνη της πολιτικής να το αποτρέψει ως ενδεχόμενο και να «κάψει το σενάριο».
Την αδυναμία της πολιτικής να ηγηθεί, με επάρκεια, απέναντι σε κρίσιμες προκλήσεις για την ιστορία αυτού του τόπου, μαρτυρούν τα όσα έχουν συντελεστεί τα τελευταία χρόνια σε βάρος των απλών πολιτών, στο όνομα μιας κατασκευασμένης «συλλογικής ευθύνης» που δικαιολογεί όλες τις συστηματικές παραβιάσεις των δημοκρατικών κανόνων και των θεσμικών εγγυήσεων που απορρέουν από τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Το «κανείς δεν είναι αθώος» είναι η πιο μαύρη κι αποκρουστική μορφή ολοκληρωτισμού, η οποία δυστυχώς εμπεδώνεται όλο και περισσότερο ως «κοινή λογική» και «μέση συνείδηση» κι έτσι «αθωώνεται» κάθε εγκληματική εξουσία που ασκείται σε βάρος των απλών καθημερινών ανθρώπων, των αναγκών τους και των δικαιωμάτων τους.
Πριν από μερικά βράδια, είδα μια τηλεοπτική συνέντευξη του Ρωχάμη στον Πέτρο Κωστόπουλο. Και μου έκανε εντύπωση η απάντηση που έδωσε όταν ρωτήθηκε πως κατάφερνε να είναι για είκοσι χρόνια στην κορυφή της ιεραρχίας των φυλακών χωρίς να χρησιμοποιεί βία. Απάντησε: «Είχα κερδίσει τον σεβασμό τους γιατί ήξεραν πως αν έπαιρναν μέρος σε μια εξέγερση που οργάνωνα εγώ δεν θα πάθαιναν κακό. Θα είχα εξασφαλίσει από πριν να μην μπουν μέσα τα ΜΑΤ να μας τσακίσουν και να καταφέρουμε να κερδίσουμε και κάτι».
Πράγματι, είναι για σεμινάριο ηγεσίας αυτή η εντιμότητα του Ρωχάμη. Αυτό κάνει μια αληθινά έντιμη ηγεσία. Έχει φωνή, τόλμη και θάρρος, αλλά ταυτόχρονα δεν αφήνει τον λαό της εκτεθειμένο από τις δικές της πράξεις ή παραλείψεις να «τσακιστεί». Μπορεί το σημερινό πολιτικό σύστημα να ισχυριστεί κάτι τέτοιο; Ούτε γι αστείο. Μπορεί άραγε η σημερινή πολιτική ηγεσία της χώρας με το ανακοινωθέν που συνυπέγραψε, να το εγγυηθεί αυτό στην αυριανή Σύνοδο Κορυφής; Χλωμό…
ΥΓ: «Όταν η ελευθερία πεθάνει στις καρδιές των ανδρών και των γυναικών, όπου κάποτε υπήρχε, τότε κανένα σύνταγμα, κανένας νόμος κανένα δικαστήριο δεν μπορεί να τη σώσει». Το απόφθεγμα αυτό του αμερικανού δικαστή Learned Hand από την ομιλία του με το τίτλο «The Spirit of Liberty», στο Σέντραλ Παρκ της Νέας Υόρκης τον Μάιο του 1944, είναι δραματικά επίκαιρο για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ευρώπη σήμερα. Το τέλος της ελευθερίας σημαίνει και τέλος της υπευθυνότητας. Κι αυτό συνεπάγεται μόνον βαρβαρότητα και θάνατο. Αλλά όπως λέει κι ο Ρωχάμης «το τελευταίο κόλπο δεν έχει γίνει ακόμη»!
rizopoulospost.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου