Η μέρα μνήμης της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού και απόδοσης ενός ελάχιστου φόρου τιμής στις εκατοντάδες χιλιάδες ψυχές, οι οποίες αναζητούν δικαίωση!
Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι , οι οποίοι κάηκαν ζωντανοί, σφαγιάσθηκαν ανελέητα, διαμελίστηκαν, ρίχτηκαν ζωντανοί στους λέβητες άνθρακα των ατμόπλοιων, βιάστηκαν εξισλαμίστηκαν, ζητούν όχι εκδίκηση, αλλά έμπρακτη δικαίωση.
Η σημερινή μέρα δεν αφορά αποκλειστικά τους Ποντίους, αλλά όλους τους Έλληνες.
Ο Πόντος ήταν, είναι και θα είναι η ακριτική οντότητα του ελληνισμού.
Αποτελεί μία έκφανση της πολλαπλότητας της ελληνικής ψυχής, η οποία παραμένει αναλλοίωτη στο χρόνο.
Υπάρχει ενεργό χρέος μνήμης και πίστης για δικαίωση Οφείλει έκαστος να μην λησμονά, να ανθίσταται διαρκώς στην σκοπούμενη λήθη και εγωιστική αδιαφορία.Οφείλουμε να προασπίσουμε την τιμή της Ανθρωπότητας, διότι η γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, και κάθε γενοκτονία, δεν αφορά μόνο τους Έλληνες, αλλά τον Άνθρωπο ως πνευματικό ον.
Η αναγνώριση της γενοκτονίας έχει αξία για την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση.
Τα εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας δεν διαγράφονται, δεν παραγράφονται , δεν λησμονούνται!
Η αναγνώριση εκ μέρους του θύτη αναβιβάζει την ίδια την ανθρώπινη φύση.
Η επέτειος λειτουργεί συμβολικά ως ζώσα υπενθύμιση του τελικού στόχου, της αναγκαιότητας μεταλαμπάδευσης των αξιών από γενιά σε γενιά.
Η επέτειος δεν είναι απλή συγκέντρωση, αλλά η έκφραση της διαχρονικότητας των αξιών που φέρουμε ως τέκνα της Αντιγόνης, ελεύθερα από τις κάθε είδους κατεστημένες αρχές.
Ο αγώνας για την αναγνώριση οφείλουμε να είναι συνεχής, οργανωμένος, ακολουθώντας το τρανταχτό παράδειγμα των Αρμενίων, οι οποίοι καίτοι μικρή χώρα σε αριθμούς, πριν ακόμα τη σύσταση της κρατικής τους οντότητας έθεσαν έναν στόχο.
Στην αρχή αντιμετωπίστηκαν αδιάφορα, λοιδορήθηκαν, χαρακτηρίστηκαν μη πολιτικά ορθοί.
Όμως πέτυχαν μέσα από την ομοψυχία της πίστης για δικαίωση, τον τελικό τους στόχο.
Ενωμένοι με τους λαούς, που υπέστησαν γενοκτονία από τους Οθωμανούς Τούρκους, θα δικαιωθούμε και θα δικαιώσουμε τα εκατομμύρια των ψυχών που χάθηκαν.
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η ρήση των κοινών εκδηλώσεων των λαών μας, με στόχο την πολιτική δύναμη της ενοποίησης των γενοκτονιών : «η ένωση φέρνει δικαίωση».
Η επιβίωση του Ποντιακού Ελληνισμού μέσα στο χρόνο, παρά τους διωγμούς και τις κακουχίες, είναι παράδειγμα προς μίμηση.
Το συστατικό της επιτυχίας διαχρονικό: η διατήρηση της ταυτότητός και της υπόστασής τους.
Η ζώσα πολιτιστική τους δράση εμπεριείχε τη διατήρηση της ποντιακής διαλέκτου, τη δράση των παραδοσιακών ποντιακών συλλόγων μέσω των χορών και των τραγουδιών.
Οι μικροί πυρήνες ποιότητος, πολιτισμού, αλληλεγγύης και αγάπης διατηρούνται ενάντια σε οποιαδήποτε μορφή ολοκληρωτισμού και προσπάθειας πολιτιστικού αφανισμού.
Και τούτο διότι ο πολιτισμός είναι αυτός, ο οποίος μας εφοδιάζει με τα κατάλληλα εχέγγυα, ώστε να πορευθούμε μέσα στο ρου στης ζωής και να υπομείνουμε κάθε δυσκολία.
Ο πολιτισμός αντλεί από το παρελθόν, διαμορφώνει το παρόν και καθορίζει το μέλλον.
Ο αγώνας για την αναγνώριση της γενοκτονίας, δεν συντελείται για λόγους ρεβανσισμού, αλλά για την ανάγκη έμπρακτης συγγνώμης εκ μέρους του θύτη και την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας.
Ο αγώνας αυτός δεν σχετίζεται με την εξυπηρέτηση ακραίων πατριδοκάπηλων ενστίκτων, δεν λογίζεται ως ανάχωμα ενάντια στο φασισμό του εθνομηδενισμού, αλλά είναι ένας ΑΓΩΝΑΣ σεβασμού και απόδοσης τιμής στις εκατοντάδες χιλιάδες ψυχές οι οποίες εξοντώθηκαν μεθοδευμένα από τους μακελάρηδες κεμαλιστές.
Ο αγώνας αυτός λειτουργεί ως υπενθύμιση από εκείνους που διεσώθησαν, από τους απογόνους τους, τους σημερινούς συνεχιστές, προς τις μελλοντικές γενεές, πως δεν θα επιτρέψουμε να επαναληφθεί!
Εύχομαι ολόψυχα να συνεχίσετε όλοι μαζί ως φάροι αρετής, υπενθύμισης των ριζών μας, ως φάροι πολιτισμού και αξιών, να αγωνίζεστε καθημερινά.
Να είστε βέβαιοι ότι στο τέλος θα εξέλθουμε νικητές.
Η τελευταία πρόταση (από το Φάρο Ποντίων Πάτρας) είναι αφιερωμένη εκ βάθους καρδίας:
« Μια Ελλάδα που πόνεσε, δάκρυσε, μάτωσε όσο καμιά άλλη.
Που ταπεινώθηκε χωρίς να χάσει ποτέ την αξιοπρέπειά της, που υποτάχτηκε παραμένοντας ελεύθερη, που τούρκεψε αλλά δεν έπαψε στιγμή να είναι ελληνική»!
Ο Πόντος ζει στις καρδιές μας, στον καθημερινό έμπρακτο αγώνα, στους παλαιούς, στους νέους, στους πολιτιστικούς συλλόγους, στον πυρρίχιο και στους υπόλοιπους χορούς και στα τραγούδια, σε όλους τους Έλληνες και στην ελληνική ψυχή!
Σκέφτηκες ποτέ
τους δικούς μας Πόντιους
με τα χιονισμένα οράματά τους
να περπατούν αδιάκοπα
σε αυτή την πορεία
που κατέληγε στο θάνατο
κι εσύ τώρα που θέλεις
να εκφραστείς ελεύθερα
και να έχεις το δικαίωμα
να τους βρίζεις όποτε θες
θες πραγματικά να ξεχάσουμε
ακόμα και την ύπαρξή τους
για να τους μετατρέψεις
σ’ ένα άθλιο ανέκδοτο.
Ενάντια στη Γενοκτονία
μπορούμε ν’ αντέξουμε
διότι είναι το πρέπον
αλλά γιατί να είναι
απαραίτητο να υποφέρουμε
από τους δικούς μας
διότι βρίσκουν πάντα
ότι η δικαιοσύνη
είναι πολύ σκληρή
και θεωρούν τους Δίκαιους
ένοχους για το έργο τους.
Την ώρα που μελετάμε
τα χειρόγραφα του παρελθόντος,
οι φανατικοί του παρόντος
σβήνουν την ιστορία μας.
Δεν χτυπούν πια τους γέρους,
απλώνουν το χέρι του κενού
πάνω στα κεφάλια των παιδιών
για να μην υπάρξουν
οι επόμενοι άνθρωποι.
«Διεθνής αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου